Currende laat zich moeilijk in één categorie onderbrengen. Zoals bekend is het ensemble een groot pleitbezorger van de Franco-Vlaamse polyfonie. Door een uitgekiende en originele programmatie tracht het dit uiterst waardevolle Vlaamse muzikale erfgoed nieuw leven in te blazen. In dat verband verwijzen we graag naar de – in 2019 zes jaar lopende – reeks @Missam, in de Sint-Pieterskerk in Leuven, waarbij acht keer per jaar een polyfone mis in zijn ‘functionele omgeving’ wordt uitgevoerd. Meer dan vijfenveertig prachtige missen werden op die manier al uit de vergetelheid gehaald. Maar met even grote bezieling leeft Currende zich daarnaast uit in de muziek van de eeuwen daarna, gaande van de vroegbarok van Schütz en Monteverdi, tot de hoogbarok van Handel en Bach. Als voorbeeld geven we hierbij graag de cd Italian Music in the Low Countries, met muziek van o.a. Francesco Mancini (1672–1737), waarvan de manuscripten zich in het Mechelse Bisschoppelijk Archief bevinden. Ook weer ten dele Vlaams erfgoed dus. Een meer voorbeeld is het project English Highlights, een programma dat polyfonie met barok combineert en dat bijzonder enthousiast onthaald werd. Bovendien staan geregeld nieuwe composities op het programma, zij het steeds in combinatie met oude muziek.

Een bijzonder gevoel voor taal maakt de uitvoeringen transparant en helder, en daar waar nodig ook zeer retorisch. Altijd wordt getracht de muziek op een aanstekelijke en overtuigende wijze tot zijn recht te laten komen. De zangers zijn stuk voor stuk professionals, maar moeten met enthousiaste jeugdigheid aan elk project kunnen starten. Daarbij worden hoge eisen gesteld aan leesvaardigheid, intonatie en stemdiscipline, met als ultiem doel het hoogst denkbare muzikale eindresultaat bereiken. Dat, samen met het streven naar een bijzonder zuivere intonatie, maakt dat de sound van Currende zeer herkenbaar is.

Een concert van Currende is nooit zomaar een lijst van werken. Elke compositie wordt gewogen op zijn intensiteit, lengte, bezetting, toonaard en sfeer. Dan pas wordt een weloverwogen volgorde getoetst aan de juiste timing van een concert. Meestal wordt gezocht naar een naadloze overgang van het ene naar het andere werk. De bedoeling is om niet alleen een grote spanningsboog te creëren, maar ook de aandacht van de luisteraar te kunnen vasthouden tot na het slotakkoord. En zo finaal elk concert tot een unieke belevenis te maken.